Elżbieta Płonowska

Mężatka, matka trzech córek. Od wielu lat związana z Tarczynem. Pierwszy wiersz napisała w wieku 10 lat. Pisanie jest dla niej pasją i przyjemnością. Kilkanaście jej wierszy ukazało się w tomiku poetyckim pt. „Dobrze, że jestem…” , wydanym przez Gminny Ośrodek Kultury w Tarczynie w 2001 roku.

x x x

Wiatr jak szalony dyrygent

O parapet

Batutę swą roztrzaskał

A potem runął

Skamląc i wyjąc

W przepaść miasta

Rozczochrany wiał przez ulice

Krzesząc pięścią gromy i błyskawice

Noc przerażona

Tuliła się do ściany

A on

Deptał, tupał i jęczał

Snopem deszczu zacinał

Wił się i wyginał

Nagle – dotknął ziemi

Zdziwiony

Zaczął pełzać przez trawy

Cisza zielona

Siadła na włosach jego

A on ciekawy

Ciszę – bawił

x x x

ostatni raz to było gdzieś jesienią

ostatni raz miał smak jarzębin i cienia

dotykał chłód

przesuwał się pod nami

gryźliśmy źdźbła traw

byliśmy sami

ostatni raz cichy jak kot

co z futra iskry nieci

i nagle ostry krzyk

choć rozbawieni byliśmy

jak dzieci

x x x

paciorki palców biegną szybko

jastrząb formy zastygł nad modlitwą

i słychać skowyt zaciśniętych dłoni

ptak ciszy wolno opada

dotyka myśli rozdartych w pogoni

prawda nie zwiastowana

korale kości układa

tak blisko ulicy

że ze ściśniętym gardłem wierzę w ciebie

a jeśli nic z wiary nie pozostanie

to ojcze nasz bądź w chlebie